Wielu próbuje umiejscowić źródła wampiryzmu w starożytnym Egipcie. Nawet samo użycie symbolu ankh, pochodzącego z Egiptu, jako symbolu wampirów, tworzy pewne powiązania z Egiptem. 

Egipska Księga Umarłych, rozległy dokument będący w rzeczywistości zbiorem mniejszych tekstów, zawierających między innymi Teksty Piramid i Teksty Sarkofagów, zapewnia obszerny materiał źródłowy dla wiary w nieśmiertelność, jak również w potężne istoty żerujące na życiu i pijące ludzką krew. Gromada demonicznych istot dręczących zmarłych w międzyświatach w życiu po życiu, znana jako Pożeracze, jest doskonałym tego przykładem. Pożeracze, czy też Amam, żerują na różnorakich częściach ciała i duszy, a lubują się zwłaszcza w krwi.

Ozyrys, zmartwychwstający bóg zamordowany przez swojego brata Seta, jest doskonałym kandydatem na prekursora współczesnego wampira, lecz często pomijanym przez prawdziwe wampiry. Wiele grup skupia się za to na Secie ‒ Egipskim bogu ciemności i chaosu, mordercy swojego brata Ozyrysa. Mityczne powiązania między Setem a Kainem są oczywiste, a w niektórych tradycjach istnieje jawne przeplatanie się tych dwóch postaci.

Najbardziej znaną grupą wampirów, która wiąże swoje źródła z Setem, jest Świątynia Seta, wampiryczny odłam Satanistycznego Kościoła LaVeyana, który to odłam rozwinął się w znaczącą instytucję okultystyczną.

Zanim Set był postrzegany przez Egipcjan jako bóg, pełnił funkcję wielkiego kapłana. Były to czasy, gdy bogowie kroczyli po ziemi, byli oni królami-kapłanami, władającymi wielkimi świątyniami. Set władał na południu, dlatego też do dzisiaj jest związany z tym kierunkiem w egipskim piśmiennictwie. Jest też łączony z pustynią, z czerwonymi górami w ziemi śmierci. Jednocześnie jest też bogiem ciemności (akhekhu), także bogiem śmiertelnego żaru słońca. Jest również bogiem wielu sprzeczności, był bowiem ogłoszony bogiem burz – miał moc ich wywoływania, a także tłumienia, jeśli by zechciał.

Świątynia rządzona przez Seta była przez wielu postrzegana jako ciemna świątynia, jako iż Set był człowiekiem, który oszukał śmierć, powracając z drugiej strony przebudzony i zmieniony. Przez to był zapewne pierwszym szamanem, początkującym tradycję śmierci i ponownych narodzin. Ściągnął innych do swojego tajnego bractwa; w końcu wszyscy oni przejęli świątynię. Z czasem jej wpływy rozciągnęły się na całe społeczeństwo.

Wielu kapłanów zostało zapoznanych z sekretami, a proces umierania i ponownych narodzin zamienił ich w wampiry. Dał im również wielką moc ‒ znajomość projekcji astralnych, możliwość komunikowania się z duchami, zdolność wpływania na innych poprzez charyzmę i wolę. Z drugiej strony zwiększyło to ich wrażliwość na świat duchowy, a także na inne rzeczy. Ciepło słońca za dnia było zmorą; stali się bardzo wrażliwi na światło. Dlatego też kapłani kryli się w świątyniach, żyjąc w podziemnych kompleksach, ciemnych i mrocznych.

Sterowali wszystkim z ukrycia, sprawując wielką władzę. Ich sama obecność stała się czymś, o czym szeptano, a mity narosły wokół nich. Oni byli neteru, Obserwatorami, mającymi władzę nad życiem i śmiercią, ich hieroglify były śmiertelną bronią. Byli tajemniczymi mieszkańcami Ro-se-tau, strażnikami na drodze Duat.

Jak wszystko, także i czas świątyń zakończył się. Lecz przez swoją władzę nad społeczeństwem kapłani zachowali panowanie nad życiem i śmiercią. I mimo iż w końcu musieli opuścić swe fizyczne ciała, posiadali moc kontrolowania swoich narodzin. Zachowali także swoją pamięć i metafizyczne zdolności. I wielu z nich oczekiwało po drugiej stronie, by świat się zmienił.

W końcu kultura, którą znamy jako starożytny Egipt, przejęła władzę nad ziemią, a Set ponownie rządził południem jako cienisty król-kapłan. A wielu z jego kapłanów zdecydowało się ponownie narodzić w tej starożytnej kulturze. Sprowadzili na nowo starożytną wiedzę. W tradycjach egipskich mówi się o nich jako o aknu ‒ nieśmiertelnych istotach z pradawnej złotej ery Sep Tepy, które powróciły, by dzielić się swoją mądrością.